قیام بهمن در هدف موضعی خود که همانا ساقط نمودن رژیم شاه بود موفق و به تمام خصوصیات یک قیام پیروزمند آراسته بود.
اولاً: بر اوج موج انقلابی و خروشان تمام خلق استوار بود.
ثانیاً: درست در نقطهٔ چرخش کیفی سیر تاریخی انقلاب یعنی حداکثر گسستگی در نیروهای دشمن و حداکثر پیوستگی در صفوف خلق، پدید آمد.
ثالثاً: پیشروترین اقشار و طبقات مردم در آن بهطور همهجانبه شرکت داشتند و بهرغم همهٔ بلندگوهایی که در خیابان گوش را کر میکردند که «هنوز اجازهٔ جهاد مسلحانه داده نشده».
قیام را تا قلهٔ یک قیام مسلحانه ارتقاء دادند.
اما افسوس! افسوس که بهدلیل انحصارطلبی و سیاست ”تفرقه و نفاق“ در زمینهای از عقبماندگی تاریخی آن طبقه و قشر اجتماعی که اکنون رو آمده و مسلط شده
رشتههای وحدت یکی پس از دیگری گسست طمع دشمنان زیاد شد و بدان جا رسید که از یکسو بر اساس زمینهها و واکنشهای ارتجاعی داخلی از خارج به خاکمان تجاوز کردند و از سوی دیگر بچه شاه هم خود را شاه نامید!
شعار۵۷: مرگ بر شاه – بگو مرگ بر شاه